Możliwość ukarania nieletniego przewiduje UPN oraz kodeks karny. W myśl ustawy nieletni podlega karze czyli pozbawieniu wolności w dwóch wypadkach:
1. Gdy istnieją podstawy do umieszczenia nieletniego w zakładzie poprawczym , a nieletni w chwili orzekania ukończył 18 lat
2. Gdy nieletni ukończył 18 lat przed rozpoczęciem wykonania wyroku o umieszczeniu w zakładzie poprawczym
Kodeks karny dopuszcza możliwość zastosowania wobec nieletniego, który dopuścił się zbrodni po ukończeniu 15 roku życia i za zastosowaniem wobec niego kary przemawiają okoliczności sprawy i warunki osobiste sprawcy – najczęściej dotyczy to zabójstw z premedytacją i szczególnym okrucieństwem. Najwyższy wymiar kary , który można zastosować w stosunku do nieletniego to 25 lat.
Grupy środków stosowane wobec rodziców:
1. Zobowiązanie rodziców do poprawy warunków wychowawczych, bytowych i zdrowotnych nieletniego
2. Zobowiązanie rodziców do naprawy szkód wyrządzonych przez nieletniego – kara grzywny
3. Włączenie zakładu pracy i organizacji do wychowawczego oddziaływania na jego pracownika lub członka tejże organizacji
Postępowanie wyjaśniające może zakończyć się : odmową wszczęcia postępowania, przekazaniem sprawy prokuratorowi, przekazanie sprawy do postępowania opiekuńczo – wychowawczego, bądź wszczęciem postępowania poprawczego.
2. System instytucjonalny
Początki instytucji resocjalizujących wiążą się z wiekiem XVI. Początkowo miały te placówki charakter religijny. W Polsce I zakład typu opiekuńczo – wychowawczego powstał w roku 1609 – był to przytułek, w którego nazwie istniał przypisek zakład poprawczy – przeznaczony dla sierot i dzieci wykolejonych, prowadzony przez bractwo niemieckie.
W 1732 roku powołano w Warszawie I zakład opiekuńczo – prewencyjny. Powstał przy szpitalu Dzieciątka Jezus. W pierwszym etapie był to ośrodek wyłącznie opiekuńczy, a kilka lat później przekształcono go w placówkę resocjalizacyjną.
W 1736 roku został założony przez Biskupa Rostkowskiego zakład poprawczy dla dzieci z wyrokami sądowymi. Skupiał dzieci nad którymi ciążył wyrok. Prowadzono tam wychowanie moralne, a środkiem oddziaływania była praca i nauka.
W 1636 roku powstał w Warszawie Instytut Moralnej Poprawy Dzieci Powstał ze składek społecznych i przez większość istnienia opirał swoje działanie ze składek charytatywnych. W pierwszym okresie był instytucją opiekuńczą – skupiając bezdomnych, żebrzących. Przełom nastąpił gdy placówkę zreorganizował Skarbek – Minister Sprawiedliwości. Zakład przekształcono w zakład poprawczy i znalazły się w nim tylko dzieci na których ciążyły wyroki sądowe lub policyjne. Dopuszczalne było umieszczenie w tej placówce dzieci przyprowadzone przez rodziców. Skarbek powołał towarzystwo wspierające instytut dzieci moralnie zaniedbanych. Rola Towarzystwa:
1. wspieranie finansowe
2. organizowanie pomocy dzieciom opuszczającym ta placówkę – pomoc postpenitencjalna np. pomoc w znalezieniu pracy, miejsca zamieszkania.
Dyrektorem został Stanisław Jachowicz, za jego dyrektorowania zakład stał się słynny w całej Europie. Był to zakład dla dzieci od 6 do 16 lat, stworzono statut placówki. Panowała pełna anonimowość. Wychowanków rozpoznawano na podstawie numerów. Panowała zasada całkowitej izolacji. Wychowankowie nie mogli być odwiedzani przez rodziców, ani członków rodziny. W nocy – pojedyncze cele, dzień – nauka i praca. Nowum – powołanie samorządu wychowanków – decydowali o sprawach kulturowo – oświatowych. Finanse przejął zarząd miejski. Odchodzono od typowo religijnego modelu placówek. Stopniowe przejmowanie finansowania tych placówek przez zarządy miejskie.
Osada w Studzieńcu – powstała w 1876 roku – typowa placówka resocjalizacyjna. Opierała się przede wszystkim na współpracy z tzw. koloniami rzemieślniczymi i rolniczymi. Obowiązywał tam system progresywny – polega na przechodzeniu wychowanka do coraz wyższych stopni resocjalizacji, a warunkiem tego przejścia jest uzyskanie określonych wymagań w zakresie przestrzegania dyscypliny, nauki, przygotowania zawodowego. Celem zakładu była dbałość o rozwój umysłowy, fizyczny oraz przygotowanie zawodowe. Podstawą były małe kilkunastoosobowe grupy wychowawcze. Zamieszkiwały one wraz ze swoim wychowawcą małe domki. System oceny opierał się na codziennych rozmowach, w trakcie których wychowankowie oceniali sami siebie. Po okresie międzywojennym dyrektorem został P. Suchan. Po drugiej wojnie światowej stał się zakładem karnym dla młodocianych.
Zakład w Chojnicach – powstał w 1885 r – początkowo zakład opiekuńczy pod zarządem niemieckim. W 1925 r został przekazany Polakom i stał się zakładem poprawczym. Był również zakładem dla osób bezdomnych i nie mających pracy. Dysponuje najbardziej bogatą ofertą jeżeli chodzi o kształcenie zawodowe swoich wychowanków. Mankament – likwidacja zakładu rolnego, który był zapleczem ekonomicznym.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz